Onze kleine man werd onlangs 1 jaar, Hiep hiep hoera! Terwijl de ballonnen in het rond vlogen, er vrolijk Happy Birthday gezongen werd en er taart à volonté was, was ik stiekem niet alleen trots op onze kleine man, maar ook op mezelf.
Terwijl het kaarsje door zoonlief met wat hulp uitgeblazen werd onder luid applaus, blies ik in gedachten zelf ook een kaarsje uit. Hoera voor mijn eerste jaar als mama!
Want een jaar geleden werd niet alleen een pracht van een zoon geboren, maar ook een nieuwe moeder. Even hulpeloos als dat kleine roze wezentje, zette ik mijn eerste stappen in het moederschap.
Want hoe het praktisch moest, dat wist ik wel. Verhalen van ervaren ouders en stapels opvoedingsboeken hadden de revue gepasseerd. Pampertjes, krampjes,.. komt goed!
Maar dat er ook zoveel emoties dat eerste jaar zouden passeren, daar was geen voorbereiding tegen opgewassen.
De eerste emotie ging vanzelf!
Geluk met een grote hoofdletter. Niets anders dan geluk.
Maar dezelfde avond kwam er al een eerste onzekerheid opzetten “Oei, hij huilt wel hard, hopelijk worden de andere patiënten op de afdeling niet wakker!”
Wist ik veel dat dit slechts het topje van de ijsberg was. Want al snel bleek dat het als nieuwe ouder ontzettend makkelijk is je te verliezen in onzekerheid (Eet hij wel genoeg? Ben ik niet te streng? Gevolgd door: ‘Ben ik wel streng genoeg?’).
En na onzekerheid kwam tweestrijd. Hoe kon ik mezelf nog altijd 100% smijten op de werkvloer, terwijl er thuis een baby’tje op me wachtte? Was het ok om hem een uurtje later in de crèche op te halen omdat ik enorm veel voldoening uit mijn job haalde? En hoe kon ik de echtgenote zijn die zorgde voor romantische avondjes, terwijl ik ook wel eens nood had aan bijslapen na een moeilijke nacht?
Wat ik leerde in mijn eerste jaar als mama?
- De eerste maanden waren het ik, mijn man en onze zoon. We zijn niet de types die snel hulp vragen en we konden dit alleen. Punt. Tonen dat we het ook wel eens zwaar hadden deden we nauwelijks tegen elkaar, laat staan tegen de buitenwereld. Ook daar zijn we in moeten groeien. Want het doet zoveel om eens te kunnen zeggen tegen elkaar “Pfoe, het gaat me vandaag niet” en te weten dat je er niet alleen in staat. Pas na een maand of 9 durfden we dit vaker hardop te zeggen. En zo leerde ik in mijn eerste jaar dat het perfect oké is om hulp te vragen. It takes a village to raise a child klopt zo hard! Je faalt niet als je eens durft te vragen om advies. Je verwacht van niemand dat ze alles weten, waarom dan wel van jezelf? En hulp kan zo breed zijn: Een keertje babysitten, een vraag over hoe anderen die eerste hapjes aanpakten, of hoe je die hardnekkige vlekken uit die babykleertjes krijgt, …
- Geef jezelf ook de tijd om je weg te vinden. Tijdens dat eerste jaar leert een baby zoveel, van zitten tot kruipen en stappen. Alles verloopt stap voor stap. En met iedere centimeter dat je baby groeit, groei je zelf als ouder mee. Je leert wat je waarden zijn in de opvoeding en wordt geconfronteerd omdat je jezelf wel eens herkent in het gedrag van je kind.
- Leer elkaar kennen: Ook al hebben jullie 9 maanden 24u/24u tijd met elkaar doorgebracht, toch moet je elkaar nog leren kennen. Een bevalling is de enige blind date waarvan je zeker weet dat je de liefde van je leven ontmoet zeggen ze weleens. En dat klopt, maar net zoals bij een blind date, moet je nadien de tijd nemen om elkaar echt te leren kennen. Wat vindt de ander leuk? Wat hebben we gemeen en waarin verschillen we van elkaar? En wat hebben we beiden nodig om ons goed te voelen in deze relatie? De tijd die je hier in investeert, haal je er de rest van jullie leven uit.
- En de belangrijkste les, de schoonheid van onvoorwaardelijke liefde. De mildheid die een kind naar zijn ouders heeft, zouden we ook wat vaker aan onszelf mogen schenken. Het is niet erg als we eens een foutje maken, want voor een kind blijf je zijn mama. En het liefst willen we ons kind toch tonen dat het oké is om niet perfect te zijn. Hoe kan dat beter dan door dit zelf na te leven. Onze zoon heeft het afgelopen jaar in ieder geval al vaak moeten horen: “Oh, mama heeft haar vergist, maar dat is ok. Ook mama’s maken foutjes”.
Maar wat ik je vooral wil meegeven: Mama’s doen heel erg hun best. Dus mama’s: die kaarsjes op de taart, die zijn vanaf nu elk jaar ook een beetje voor ons. Voor elk jaar dat je weer het beste van jezelf geeft en groeit als mama.
